یا علی گفتیم وعشق آغاز شد مرغ دل آماده پرواز شد ، چون به شوق دیدنت پرواز کرد، صورتش چون غنچه گل باز شد، هر چه بالاتر میامد بیشتر، در عجب از حکمت این راز شد، در همه هفت آسمان ذکر علی با زبان عرشیان دمساز شد عید غدیر خم بر شیعیان مبارک

چون نامه ی اعمال مرا پیچیدند
بردند به میزان عمل سنجیدند
بیش از همه کس گناه ما بود ولی
آن را به محبت علی بخشیدند

گل من از گل مولاست بهتراز این چیه
مادرم حضرت زهراست بهتراز این چیه
مشغول ذکر و طوافم
کعبه ام ایوون طلاست بهتراز این چیه

ذکر من، تسبیح من، ورد زبان من علی است
جان من، جانان من، روح و روان من علی لست
تا علی (ع) دارم ندارم کار با غیر علی
شکر لله حاصل عمر گران من علی است . . .

وقت خلق تو خدا آیینه در دستش بود
تا تورا کاملا از رو بکشد
...........
عید بزرگ شعیان مبارک
شادی دل حضرت وجه الله علی ابن ابی طالب صلوات بفرستید

حقا که غدیر بهر ما نوروز است
میزان عدالت است و ظالم سوز است
جمهوری اسلامی ما با صلوات
از یمن ولایت علی (ع) پیروز است

آیه آمد
آیه اکمال دین
صبر کن اینجا محمد
ای تو ختم المرسلین
در همین لحظه
ببر بالا
تو دستان علی
تا که
بعد از تو
بگردد او امیرالمومنین

.... از بیابان بوی گندم مانده است
عشق روی دست مردم مانده است
آسمان بازیچه ی طوفان ماست
ابر نعش آه سرگردان ماست....
باز هم یک روز طوفان می شود
هر چه می خواهد خدا آن می شود
می روم افتان و خیزان تا غدیر
باده ها می نوشم از جوشن کبیر
آب زمزم در دل صحرا خوش است
باده نوشی از کف مولا خوش است
فاش می گویم که مولایم علیست
آفتاب صبح فردایم علیست
هر که در عشق علی گم می شود
 مثل گل محبوب مردم می شود
تا علی گفتم زبان آتش گرفت
پیش چشمم آسمان آتش گرفت
آسمان رقصید و بارانی شدیم
موج زد دریا و طوفانی شدیم
بغض چندین ساله ی ما باز شد
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد
یا علی گفتیم و دریا خنده کرد
عشق ما را باز هم شرمنده کرد
یا علی گفتیم و گلها وا شدند
عشق آمد قطره ها دریا شدند
یاعلی گفتیم و طوفانی شدیم
مست از آن دستی که می دانی شدیم
یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت
کوفه در تزویر خود پایان گرفت
کوفه یعنی دستهای ناتنی
کوفه یعنی مردهای منحنی
کوفه یعنی مرد آری مرد نیست
یا اگر هم هست صاحب درد نیست
عده ای رندان بازاری شدند
عده ای رسوایی جاری شدند
آن همه دستی که در شب طی شدند
ابن ملجم های پی در پی شدند........
از سکوت و گر

علامه محمد تقی جعفری ره میگفتند:

برخی ازجامعه شناسان برتر دنیا در دانمارک جمع شده بودند تاپیرامون موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند.
موضوع این بود:
ارزش واقعی انسان به چیست؟

برای سنجش ارزش بسیاری ازموجودات،معیار خاصی داریم.
مثلا معیار ارزش طلا به وزن و عیار آنست.معیار ارزش بنزین به مقدار و کیفیت آنست.معیار ارزش پول پشتوانه آنست؛
اما معیار ارزش انسانها درچیست؟

هر کدام ازجامعه شناسان،سخنانی گفته و معیارهای خاصی ارایه دادند.
هنگامی که نوبت به بنده رسید،گفتم:

اگر میخواهید بدانید یک انسان چقدر ارزش دارد،ببینید به چه چیزی علاقه دارد و
به چه چیزی عشق میورزد.

کسیکه عشقش یک آپارتمان 2طبقه است،در واقع ارزشش بمقدار همان آپارتمان است. کسیکه عشقش ماشینش است،
ارزشش بهمان میزان است.

اما کسیکه عشقش خدای متعال است،
ارزشش به اندازه خداست.

علامه فرمودند:
من این مطلب را گفتم و پایین آمدم.
وقتی جامعه شناسان سخنان من را شنیدند،
برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند
و کف زدند.
هنگامیکه تشویق آنها تمام شد،
من دوباره بلند شدم و گفتم:
عزیزان،این کلام علی (ع) بود

چه ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻏﺪﯾﺮ تا عاشورا
ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ،
ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ...!
غدیرتان فاطمی و عیدتان مبارک

خورشيد چراغکي ز رخسار عليست / مه نقطه کوچکي ز پرگار عليست
هرکس که فرستد به محمد صلوات / همسايه ديوار به ديوار عليست

ازپیغمبر سئوال شد : یارسول الله،ما وقتی صحبتمون،حرفمون با یکی تموم میشه، پایان کلاممون، او را به خدا می سپاریم، به بیان پارسی می گوییم: خداحافظ و به زبان عربی می گوییم: فی امان الله
اگر بدون خداحافظی کردن، در وسط سخن گفتن از او جدا بشیم، نوعی بی ادبی می پنداریم...
شما وقتی در معراج با خدا هم صحبت شدید،پایان جمله که نمی توانستید به ذات خدا عرضه بدارید: تو را به خدا می سپارم!
آخرین جمله ی ردوبدل شده،بین شما و خدا چه بود؟
حضرت فرمودند: پایان صحبت، خداوند سبحان به من "یاعلی" گفت،من نیز به خدای خود " یا علی" گفتم.
این آخرین جمله بین من و ذات مقدس خدا بود.

"" منبع : حدیث معراج در کتاب مناقب ""

((((( یا علی (علیه السلام) )))))

علی گویان همه نیکو سرشتد، همه قبل از قیامت در بهشتند/ بوقت خلقتم خیل ملائک، به قلبم یاعلی را می نوشتند/ عیدبزرگ سعید غدیرخم برشمامبارک

عــالم از لبخنــد تـو شــاد اسـت

ای مـولای تنهـایی...

روز اعــلام ولایـت

بــر شمــا بــادا مبــارک

روز غدیر در آسمان مشهور تر از زمین است.
امام رضا (ع)

درجاده انقلاب روی تابلو نوشته شده:
جاده لغزنده است، دشمنان مشغول کارند، با احتیاط برانید،
با دنده لج حرکت نکنید، سبقت ممنوع،
 دیر رسیدن به پست و مقام بهتر از هرگز نرسیدن به امام است
حداکثر سرعتتان از سرعت ولایت فقیه بیشتر نباشد،
اگر پشتیبان ولایت نیستید لااقل کمربند دشمن را نبندید،
با وضو وارد شوید، این جاده مطهر به خون شهداست.

خانمش بهش گفت:بیابریم کربلا.
به خانمش گفت:تو بارداری...یهو بچه اذیت میشه.خانمش گفت:به عشق امام حسین بریم..
اگه قراره بچه بمیره،،بذار بمیره
به عشق حسین (ع)...رفتند کربلا..
تا رسیدن کربلا حال خانمش بد شد.
بردنش دکتر.دکتر گفت:بچه سقط شده...
آقا به خانمش گفت:دیدی گفتم نیاییم!!!
خانمش گفت:منو ببر حرم...بردنش حرم..
خانم اونقدر گریه کرد تا خوابش برد..
خواب دید یه خانمی اومد یه بچه خوشگل گذاشت تو بغلش....از خواب بیدار شد گفت:
من رو ببرید دکتر..
دکتر گفت: این خانم،همونه..
اون خانمی هست که صبح اینجا بود ؟؟؟
 گفت بله. دکتر گفت: بچه سالمه...
هیچ چیزش نیست.
وقتی به دنیا اومد اسمش رو گذاشتن:
محمد ابراهیم همت
اسمش رو مخفف کنی میشه: ماه

من یک زنم ...
خالقم سوره ای به نامم نازل کرد!
من یک زنم...
خالقم طواف نساء را واجب کرده که بدون آن حتی حج ات قبول نیست
من یک زنم....
خالقم به تو دستور داده که حجراسماعیل را نیز طواف کنی جایی که یک زن، هاجر در آن دفن است
من یک زنم...
و خالقم گفته باید هفت بارپادر جای  پای یک زن،  هاجر بگذاری و آنقدر سعی کنی تا خدایت تو را بپذیرد
من زنم....
باتمام مردانگیها هیچگاه نمی توانی بفهمی گریه کردن بدون خجالت را....

منم لیلای عشق و زلیخای انتظار...

من زنم...
آری من همان زنم که نجابتم بر باد میدهدغرور مردانه را

كوك كن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعتِ خویش !

كه مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

كوك كن ساعتِ خویش !

شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

كه سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

دیر برمی خیزند

كوك كن ساعتِ خویش !

كه سحرگاه كسی

بقچه در زیر بغل،

راهیِ حمّامی نیست

كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این كوچه دگر

خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

كوك كن ساعتِ خویش !

ماكیان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

كوك كن ساعتِ خویش !

كه در این شهر، دگر مستی نیست

كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد

از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر

و در این شهر سحرخیزی نیست

و سحر نزدیک است