من از چشمان خود  آموختم  رسم محبت را

                         که هر عضوی به درد آید ٬ به جایش دیده می گرید...

با خود نگاه می کنم که ببینم خطا کجاست ؟؟؟
بعداز کمی تأمل  و قدری سکوت ، پی میبرم؛
   آنجـا که
    ☜  خـالی از خـداست
                  خـطـاست ... ☞

ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ...
ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﯼ ...
ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ؛ﺑﺰﺭﮒ ...
ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺳﻬﺮﺍﺏ: ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﺴﺖ ...
ﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺑﺒﺎﺭﺩ ...
ﺷﺎﯾﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺵ ﻏﻢ ...
ﻭ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺎﻣﺶ ﻫﺮﺩﻡ ...
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺻﺎﻑ ﺷﻮﺩ
ﻭ
ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ ...
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﺘﺮ ﺗﻮ
ﺑﺎﺷﺪ ...
ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ ...
ﻧﺮﻭﯼ
ﻭﺩﮔﺮﺑﺎﺭ ﻧﮕﻮﯾﯽ:
" ﺳﻬﺮﺍﺏ "
ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟